پیوند معنایی میان حکایت اصلی و حکایت‌های فرعی در قلعۀ ذات صور مثنوی

مولانا در مثنوی از اسلوب خاصّ قصّه گویی استفاده کرده است. او در این شیوه، حکایت‌های بسیاری را در دل یک حکایت بزرگ گنجانده و مثل‌ها و حکایتواره‌های بسیاری را با داستان اصلی خود همراه کرده است. آیا او فکر معیّنی را دنبال می‌کرده است، یا آوردن حکایت‌ها فقط بر اثر عملکرد زنجیرۀ تداعی و بدون جهت‌گیری روشنی صورت گرفته است؟ به عبارت دیگر، آیا میان حکایت اصلی و حکایت‌های فرعی، ارتباط معنوی روشنی وجود دارد؟ در این مقاله ضمن بررسی داستان دژ هوش‌ربا یا قلعۀ ذات صور در دفتر ششم مثنوی، کوشیده‌ایم ارتباط معنایی میان حکایت اصلی و حکایت‌های فرعی روشن شود. در این تحلیل از روش تجزیۀ متن به واحدهای معنایی کوچک‌تر و کشف رابطۀ واحدهای معنایی جزئی با معنای اصلی، مطابق روش‌های نقد ساختاری گرمیا ـ منتقد فرانسوی ـ استفاده شده است.